स्वयं प्रकाशित हो, गौतम बुद्ध

बुद्ध पौर्णिमा
मे 2016

सर्वप्रकारची भौतीक समृद्धी असलेला एक राजपुत्र एका जर्जर वृद्धाला बघतो आणि त्याला 'प्रश्न' पडतो!

तोच बलाढ्य राजपुत्र रस्त्यात ''#अंत्ययात्रा'' बघतो.तेव्हा त्याला पुन्हा 'प्रश्न' पडतात.

आणि त्या प्रश्नावर 'कायम' राहुन विचार करताना जगातली 'नश्वरता' त्याला जाणवु लागते.
नैसर्गिक वैराग्य येउ लागतं..

मी कोण? कशाकरता?

मी म्हणजे प्रस्तुत शरीरच का?

मृत्यु म्हणजे नक्की काय?

यांची खरी उत्तरे..''अंतीम सत्य'' जाणुन घेण्यासाठी तो तरूण राजपुत्र,भावी बलाढ्य राजा सारंकाहीचं त्याग करून..'डिटॅच' होउन..निघुन जातो..

साधना करतो..

आणि ध्यानावस्थेत अश्वत्थ वृक्षाखाली ''ज्ञान'' प्राप्ती करतो..आणि सिद्धार्थाचा ''गौतम बुद्ध ''होतो.

ही गोष्टच..हा विचारच प्रचंड विचारात पाडणारा..अंर्तमुख करणारा आहे.

लहानपणी ही गोष्ट वाचताना अंगावर शहारे आले होते.

ज्यांना अशी प्रश्न पडतात..जे त्या प्रश्नांशी प्रामाणीक राहतात..ज्यांना प्रामाणिकपणे या प्रश्नांची प्रामाणिक उत्तरे हवी असतात ते गौतम बुद्धांना धर्मापलिकडे जाउन बघु शकतात.

राजा ययातीलाही सर्व उपभोग घेतल्यावर त्या भोगांची नश्वरता जाणवली.

नवनाथ भक्तीसारामध्येही एका चक्रवर्ती राजाचा आणि त्याच्या आईचा नश्वरतेवरील संवाद अंगावर शहारे आणणारा..अश्रु आणणारा आहे.

तुकाराम महाराजांनाही दुष्काळामुळे जीवनातील नश्वरता कळली..व्यवहारीक जगातला खोटेपणा समजुन आल्यावर डिटॅच होउन साधनेनंतर त्यांना ज्ञान प्राप्ती झाली.

त्र्यंबकेश्वराच्या गुफेत बाल निवृत्तीने साधना केल्यावर ते निवृत्तीनाथ झाले.

सुरवंटही ही ध्यानावस्थेतील काळ घालवल्यावर त्याचं फुलपाखरू होतं.

जे प्रश्न राजपुत्र सिद्धार्थाला पडले ते बाल..तरूण नरेंद्रालाही पडलेत..ते भक्त प्रल्हादालाही पडलेत..

गौतम बुद्धांची आणि स्वामी विवेकानंदांची ध्यानावस्थेतील प्रतिकृतीत तर खुपच साम्य जाणवतं.

म्हणुन गौतम बुद्ध हे मला भावतात.ते ज्ञानाचे..साधनेचे..प्रामाणिक वैराग्याचे प्रतिक आहेत.

कोणत्याही धर्माचे प्रार्थनास्थळ; बुद्ध माॅनेस्ट्री असो वा कॅथलीक चर्च (जोवर ती 'प्रार्थना' स्थळेच असतात तोवर) तेथे शांती जाणवतेच.

''स्वयं दीप भव'' ही गौतम बुद्धांची शिकवण विशेष खुप भावते.