*क्लिवेज*

स्त्री सौंदर्य हे अनंत काळापासून कवितेत, साहित्यात वर्णिलेलं. ते कलेचं कलाकृतीचं एक प्रमुख माध्यम आणि गंतव्यही.

सौंदर्य हे विचारात असतं. सौंदर्य हे निखळ हास्यातही असतं;  हे सगळं खरं , पण शेवटी शरीर हे व्यक्तीची प्रथम अभिव्यक्ती असते. आजवर वातस्यायनापासून तर सर्व भाषांतील नव्या जुन्या लेखकांनी स्त्री सौंदर्याचे शरीरानुसार वर्णन केलंय.

शरीराचे चढाव उतार, गोलाई, वळणं यावरच त्याचा अथ आणि इति होतो.

ऊन सावलीचा खेळ मजेदार असतो. “दिव्याखाली अंधार “ यातील शब्दशः अर्थ घेतल्यास तो शारीरिक सौंदर्यासाठी पूरक असतो. उंच आणि प्रक्षेपित गोष्टींवर प्रथम प्रकाश पडतो. भौतिक शास्त्राच्या नियमाप्रमाणे साहजिकच उंच भागावर प्रथम प्रकाश पडल्याने अंधार..सावली त्याच्या खाली पडते. हे छायाचित्रणासाठी कार पूरक असतंच. शिवाय प्रत्यक्षात ही सौंदर्य वाढवतं.

“मदन घळ” म्हणूनच आकर्षक वाटते.

लेखक, कवींनी स्त्रीच्या उभारांच्या वर्णनात लेखणी खूप उगाळली. पण दोन उभारांच्या सुरवातीची घळ..मादकता स्त्रीच्या सौंदर्याला वाढवणारी दोन उभारांमधील ती निमुळती वाट ..क्लिवेज सगळ्यात जास्त सौंदर्य वाढवते.

चित्रकारांनी , मूर्तिकारांनी नग्न कलाकृती निर्माण करून वाहवा मिळवली. अनावृत्त देह हा शेवटचा पाडाव असतो. त्याच्या पुढे काही नसतं. ते नैराश्य देऊ शकतं. पण अनावृत्त देहरूपी शेवटच्या ठिकाणी पोहचून पुढे डेड एंडला पोहचण्याऐवजी उभारांमधील मदनघळीचा प्रवास जास्त रंजक..उत्तेजित करणारा ..कल्पना शक्ती वाढवणारा..हृदयगती तेज करणारा हुरहूर वाढवणारा असतो. निमुळत्या  घाटाचा प्रवास असतोच थ्रिल वाढवणारा.. रंजक..

मदन घळ ..क्लिवेजमुळे दिशा मिळते ..भावनांचा कल्लोळ उठतो. तर नग्न कलाकृतीत शेवटी रिक्तता हाती लागते. कारण पुढे काय हीच जाणीव ..भाव मनाला विषणना करतो.

काही मिळण्याचं  सुख, भावना ती हुरहूर प्रत्यक्षात गोष्ट मिळण्यापेक्षा सुख प्रदान करते. कारण त्याला शेवट नसतो. सुखलोलुपता अश्यावेळी प्रत्यक्ष सुखावर विजय मिळवतं.

डेड एन्ड पेक्षा न संपणारा पथ जास्त भुलवतो.

खळी ही चेहऱ्यावरचं सौंदर्य खुलवते. पण खळी हे निसर्गाचे देणं.  नशीबवानालाच प्राप्त होतं. पण मदनघळ ही प्राप्य असते. थोड्याश्या समायोजनाने ती प्राप्य होते.

गालावरची खळी आणि गळ्याखालील मदनघळ दोन्ही सौंदर्यकारक.

गालावरील खळी ही चेहऱ्यावर मोहकता आणते तर मदनघळ सौंदर्यात मादकता भरते.

पण क्लिवेज हे दुहेरी अस्त्र आहे. अस्सल जातीवंत स्त्रीलाच ते योग्य प्रकारे ‘कॅरी’ करता येते. कुठे थांबायचं कुठपर्यंत घळीला जाऊ द्यायचं हे नीट कळलं पाहिजे.

त्यामुळे सेंशु्युअस आणि “वाॅना बी” मधील फरक टिकून राहतो.

पण गोष्टी, फॅशन, वस्त्रे परिधान ही आजूबाजूच्या परिस्थिती , मानसिकता, संस्कृती, याला सापेक्ष असते. त्यामुळे कुठे कधी मदनघळ प्रकट करावी याला सारासार बुद्धी विवेक , कॉमन सेन्सही हवा. नाहीतर इतकं मादक अस्त्र बुमरँगही ठरू शकतं.

निसर्गाने प्रदान केलेलं हे सौंदर्याचं लेणं नीट योग्य वेळी हाताळलं  तर हे कोणत्याही स्त्रीचं सौंदर्य, व्यक्तिमत्त्व अत्यंत सुंदर, आकर्षक बनवू शकतं.

पण अॅज दे से कंडिशन्स आर अपलाईड.

• - अभिजीत पानसे